Ik heb me laten overwinnen door mijn hebzucht en een Macje aangeschaft, een klein wit notebookje. Ik dacht dat werken met de computer daarna vanzelf zou gaan, maar dat valt me nogal tegen. Ik vind het bijvoorbeeld gek dat een programma aan kan staan zonder dat er een venster open is. En ik vind het lastig om naar de menubalk van een programma te springen. En ik mis allerlei toetscombinaties, waarmee ik in Windows lekker snel kan werken en mijn muis kan laten liggen. De Mac is duidelijk bedoeld om te muizen en daar zie ik het voordeel niet van. Zeker niet als je een notebookje hebt en veroordeeld ben tot het touchpad. Kortom, het valt wel mee met de gebruiksvriendelijkheid van die apparaatjes, ik hem me er een beetje in laten luizen door de mooie verhalen. Een van die verhalen is dat een Mac-muis maar één knop nodig heeft. Toen ik dat ergens las leek het me een wonder van Hedendaagsche Ontwerpkunst, maar het is dus gewoon een wonder van Hedendaagsche Bullshit. Ze hebben bedacht dat je de éne muisknop dubbel kunt gebruiken als je de controltoets erbij indrukt. Alsof dat handig en ergonomisch is. Bah.
En dan nu even wat aardigs. Het apparaatje is mooi en degelijk (voor zover je dat na twee weken kunt beoordelen) en de batterij gaat lang mee. En er zit leuke software op, zo maar voor niks. Ik heb vandaag even wat videopnames aan elkaar geplakt met iMovie en op YouTube gezet. Dat ging verrekte handig. Op de PC had ik een pakketje dat Womble heette en dat kon vast heel veel, maar ik had geen idee hoe ik daar achter moest komen.
Nou, dat was weer een genuanceerd verhaaltje, in de zin van niet alleen maar gekanker, maar ook nog een opbeurend woord. Ik ga in ieder geval geen iPhone kopen. Op de eerste plaats is dat toch ook maar alleen een telefoon en ik bel eigenlijk zelden iemand en bovendien ben ik bang dat hij knakt als hij onder in mijn broekzak zit, achter mijn sleutelbos, en ik ga zitten.
