Omdat mijn vader ook dement is ("hij heeft geen Alzheimer, hij heeft klinisch dementie-syndroom" zegt mijn moeder dan. Tel uit je winst), is dit een zorgonderwerp waar ik mijn hersens langer dan 6 seconden bij kan houden.
Mijn conclusie is dat dementie vooral slopend is voor de mensen die het niet hebben, de partners en kinderen. Dement worden is ook niet zo leuk, dat zie ik aan mijn vader. Hij zegt regelmatig met een diepe frons in zijn gezicht dat zijn geheugen rot is en dat hij niks meer kan onthouden. En daarna is hij het vergeten en lopen we vrolijk door.
Mijn eerste, wat primitieve, reactie was: geef mij maar een pil van Drion als ik 75 ben, liefst zonder dat ik het doorheb, na een gezellig avondje. Mijn tweede was: geef al die dementen er ook maar een. Zo komt Nederland aan zijn slechte naam in Amerika! De Nazi's hebben op vergelijkbare manier flink wat verstandelijk gehandicapten uitgeroeid en ik geloof dat we dat maar niet moeten nadoen. Ik bepaal niet voor iemand anders of zijn leven de moeite waard is en het feit dat iemand niet voor zichzelf kan zorgen (nooit meer voor zichzelf kan zorgen) is nog geen reden om hem uit de weg te ruimen.
Een vriend van me heeft ooit als een vrijwilliger poep opgeruimd in een kennel ("Na verloop van tijd vergeet je je handen te wassen voor je je boterhammetje oppeuzelt") en daar was een hondje dat doof en blind was en alleen nog af en toe aan de drollen van de andere honden snuffelde. Moet je zo'n hondje dan maar afmaken? Weet ik veel. En dan hebben we het alleen maar over een hond.
Dus: voor mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen, moeten de anderen zorgen. Betaald met belastinggeld, alstublieft. Kost, inwoning, wassen, verplegen, dagopvang en dan maar hopen dat ze het naar hun zin hebben. Het aftakelproces kan wèl jaren in beslag nemen en dat heeft toch iets ongemakkelijks.
De kwaliteit van leven van de achterblijvers vind ik een net zo groot probleem, zeker in dat achterlijke Amerika, waar je zelf de mantelzorg kan regelen als je geen geld hebt. Maar ook in Nederland. Ik zie hoe zwaar het is voor mijn moeder. Niet alleen omdat ze elke dag dertig keer moet vertellen wat ze 's avonds gaan eten, maar natuurlijk ook omdat ze haar man na 56 jaar huwelijk (en 61 jaar verkering, zegt ze er altijd bij) ziet veranderen in een klein jongetje.
