Van één kant wel een stom boek. Iedereen vindt Liz Gilbert aardig en de mensen die Liz Gilbert aardig vindt zijn allemaal hééél interessant en erg dol op Liz Gilbert. Ook doet ze overal waar ze komt of ze er al jaaaaren woont, terwijl het toch telkens niet meer dan vier maanden is. Ook al zo'n irritante eigenschap. En dan die overdrijving. Je kunt lang zoeken naar een mooie understatement, alles is minstens 100%, maakt niet uit in welke richting, goed of slecht. Alleen 100% middelmatig komt niet voor. Twijfel al helemaal niet, vertwijfeling wel, maar van twijfel geen spoor. Kortom, Liz Gilbert is het type waar ik In Real Life met een boog omheen zou lopen.
En dan al dat geloof. Ik ben niet van het spirituele boek en nou heb ik toch zomaar ineens driehonderd bladzijdes gelezen over iemand die diep gelovig is, zich suf mediteert en vier maanden doorbrengt bij een yogi in een ashram om dichter bij god te komen. Wat haar natuurlijk lukt. En god is dan weer liefde. Ik heb daar nooit zoveel van begrepen en ik begrijp het nou nog niet. Wat me wel aanspreekt is dat Liz Gilbert door al dat gemediteer helemaal tot rust komt, tot het absolute nulpunt. En tevredenheid met zichzelf (nou is ze natuurlijk ook geweldig. Zie hierboven).
Het verhaal gaat over een vrouw die door een scheiding en daarna een relatie die niet werkt zo diep in de put raakt, dat ze besluit een reis van een jaar te maken om zichzelf terug te vinden. Ze gaat vier maanden naar Italië om te eten, vier maanden naar India om te bidden en vier maanden naar Indonesië (Bali) om te beminnen. Al dat geëet in Italië is een beetje pointless, dat gebid in India spreekt me wel aan en het happy end in Bali, waar een lover vindt, tja dat is een happy end. Leuk voor Liz, leuk voor de lezer, leuk voor de uitgever.
Eigenlijk wel een suf boek, als je het zo bekijkt. Waardoor ik het toch in een noodgang heb uitgelezen is het onstuitbare optimisme en de razende schrijfstijl. Ik vind het wel knap dat je over een verblijf van vier maanden in een soort Hindu-tempel, wat me echt retesaai lijkt - wat dan weer de bedoeling is - toch 100 bladzijdes onderhoudend kunt doorkleppen. En het heeft natuurlijk een happy end. Blijft onweerstaanbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten