 |
| Beeldmateriaal voor "mental health" vinden dat niet bloedserieus is, is bijna onmogelijk. Behalve deze plaat van Ruby. |
GGZ Nederland heeft samen met de Stichting e-Hulp een
aantal ideeën verzameld om de implementatie van e-mental health te versnellen.
Ze hebben daarvoor masterclasses georganiseerd met mensen uit de zorg, cliënten, verzekeraars, leveranciers en ontwerpers en er een mooi boekje over gemaakt, de Handreiking eHealth in de praktijk, met tips en handvatten.
De gedachte is om e-mental health tot standaard-benadering te verheffen: e-mental health, tenzij …
Ze hebben daarvoor masterclasses georganiseerd met mensen uit de zorg, cliënten, verzekeraars, leveranciers en ontwerpers en er een mooi boekje over gemaakt, de Handreiking eHealth in de praktijk, met tips en handvatten.
De gedachte is om e-mental health tot standaard-benadering te verheffen: e-mental health, tenzij …
Alleen, als ik de Handreiking lees kan ik me niet voorstellen dat e-mental health ooit van de grond komt. Even een disclosure of interest: Ik ben geen behandelaar, geen psycholoog, maar ik help de VGCt om ROM en e-mental health beter te benutten. En ik heb veel organisatieveranderingen meegemaakt, als dader en als slachtoffer.
Allemaal tips
De Handreiking geeft tips voor allerlei situaties:
-
Hoe krijg je het op de strategische agenda van
een GGZ-instelling?
-
Hoe regel je de centen?
-
Hoe krijg je behandelaars enthousiast?
-
Hoe krijg je de cliënten mee?
-
Hoe regel je het technisch?
Ik vind de woordkeuze (“tips”, “handvat”, “handreiking”) boeiend.
Die suggereert dat slimmigheidjes en kleine duwtjes genoeg zijn om de e-mental
health-machinerie in de hoogste versnelling te krijgen.
Maar als je als tip geeft: “verzin een standaard voor gegevensuitwisseling tussen EPDs en eHealth-systemen” stel je een vijfjarenplan voor met tientallen stakeholders en overheidsbemoeienis. Ik denk dat je sneller de 15 beroepsverenigingen in de GGZ op één rij hebt.
Nog meer voorbeelden:
Strategische agenda
Om e-mental health in instellingen van de grond te krijgen
is het belangrijk dat de bestuurders zien hoe e-mental health bijdraagt aan de
organisatiedoelstellingen (goede en goedkope zorg en blije patiënten en
behandelaars). En dat graag in kwantitatieve, SMARTe termen.
Kennelijk kijken de bestuurders zo nog niet naar e-mental
health, hoewel iedere zichzelf respecterende instelling minstens één
projectleider in dienst heeft om e-mental health aan te zwengelen. Blijkbaar
werken die in een isolement.
Financiën
De besparingen van e-mental health zijn op dit moment niet
om over naar huis te schrijven. In de handreiking wordt een voorbeeld genoemd
van een besparing van 8%.
Erger nog is dat die besparingen terugvloeien naar de
zorgverzekeraar. Dat moedigt noodlijdende instellingen niet aan om er extra
geld tegenaan te gooien.
Bij de zorgverzekeraars is ook weinig bereidheid om de
besparingen te gebruiken om méér behandelingen te betalen.
De behandelaar
De behandelaar wordt een beetje weggezet als een lastpost
met een overdreven hang naar professionele autonomie, die zich afsluit voor de
zegeningen van e-mental health (te druk) en waarschijnlijk ook niet over de
vaardigheden beschikt die een online hulpverlener moet hebben.
De tips zijn: inspireren, opleiden en dan de zweep erover
(“De vrijblijvendheid voorbij …”). Hoe zou een behandelaar dat vinden?
De patiënt
Patiënten weten weinig van e-mental health en zijn er dus
ook niet enthousiast voor. Dat verandert overigens als ze ermee gewerkt hebben.
Bij Altrecht beveelt 80% van de patiënten die met e-mental health is behandeld,
dit ook aan bij anderen.
Overigens vinden sommige patiënten de organisatie van de
zorg tamelijk achterlijk: je krijgt brieven op de mat in plaats van mails , je
kunt zelf niet online afspraken maken, je krijgt alleen met heel veel moeite
inzage in je dossier, je zit teveel in wachtkamers en je hebt weinig te zeggen
over de aanpak van je behandeling.
Techniek
De hardware van instellingen is verouderd. Filmpjes
aanbieden lukt bijvoorbeeld vaak niet. Kun je er dan niet beter gewoon mee ophouden,
met die e-mental health?
Over de gegevensuitwisseling heb ik het al gehad. Als je
ontwikkelaars van apps en e-mental health-software de gordijnen in wil krijgen,
moet je ze vragen om koppelingen tussen apps, EPDs en andere software te maken
voor gegevensuitwisseling. Geen eer aan te behalen.
En nu?
Als ik lees wat er nog allemaal moet gebeuren om e-mental
health van de grond te krijgen, blijft het nog jaren tobben.
Tegelijkertijd spreek ik mensen die er wild enthousiast
over zijn. Bijvoorbeeld een behandelaar die een praktijk voor Nederlandse
expats runt vanuit Parijs en zijn patiënten een enorme korting geeft als ze bij
de behandeling met zijn e-mental health platform willen werken in plaats van
alleen maar te skypen. (Zijn behandelingen worden overigens niet vergoed, dus
hij heeft niks met zorgverzekeraars te maken en hij is eigen baas.)
Misschien ontwikkelt e-mental health zich sneller en beter buiten de gevestigde partijen om en als patiënten er lucht van krijgen dat
het interessant voor ze kan zijn.
