Gaat de "Handreiking eHealth in de praktijk" helpen?

Beeldmateriaal voor "mental health" vinden
dat niet bloedserieus is, is bijna onmogelijk.
Behalve deze plaat van Ruby.

GGZ Nederland heeft samen met de Stichting e-Hulp een aantal ideeën verzameld om de implementatie van e-mental health te versnellen.

Ze hebben daarvoor masterclasses georganiseerd met mensen uit de zorg, cliënten, verzekeraars, leveranciers en ontwerpers en er een mooi boekje over gemaakt, de Handreiking eHealth in de praktijk, met tips en handvatten.

De gedachte is om e-mental health tot standaard-benadering te verheffen: e-mental health, tenzij …

Alleen, als ik de Handreiking lees kan ik me niet voorstellen dat e-mental health ooit van de grond komt. Even een disclosure of interest: Ik ben geen behandelaar, geen psycholoog, maar ik help de VGCt om ROM en e-mental health beter te benutten. En ik heb veel organisatieveranderingen meegemaakt, als dader en als slachtoffer.

 

Allemaal tips

De Handreiking geeft tips voor allerlei situaties:

-          Hoe krijg je het op de strategische agenda van een GGZ-instelling?

-          Hoe regel je de centen?

-          Hoe krijg je behandelaars enthousiast?

-          Hoe krijg je de cliënten mee?

-          Hoe regel je het technisch?

Ik vind de woordkeuze (“tips”, “handvat”, “handreiking”) boeiend. Die suggereert dat slimmigheidjes en kleine duwtjes genoeg zijn om de e-mental health-machinerie in de hoogste versnelling te krijgen.

Maar als je als tip geeft: “verzin een standaard voor gegevensuitwisseling tussen EPDs en eHealth-systemen” stel je een vijfjarenplan voor met tientallen stakeholders en overheidsbemoeienis. Ik denk dat je sneller de 15 beroepsverenigingen in de GGZ op één rij hebt.

Nog meer voorbeelden:

 

Strategische agenda

Om e-mental health in instellingen van de grond te krijgen is het belangrijk dat de bestuurders zien hoe e-mental health bijdraagt aan de organisatiedoelstellingen (goede en goedkope zorg en blije patiënten en behandelaars). En dat graag in kwantitatieve, SMARTe termen.

Kennelijk kijken de bestuurders zo nog niet naar e-mental health, hoewel iedere zichzelf respecterende instelling minstens één projectleider in dienst heeft om e-mental health aan te zwengelen. Blijkbaar werken die in een isolement.

 

Financiën

De besparingen van e-mental health zijn op dit moment niet om over naar huis te schrijven. In de handreiking wordt een voorbeeld genoemd van een besparing van 8%.

Erger nog is dat die besparingen terugvloeien naar de zorgverzekeraar. Dat moedigt noodlijdende instellingen niet aan om er extra geld tegenaan te gooien.

Bij de zorgverzekeraars is ook weinig bereidheid om de besparingen te gebruiken om méér behandelingen te betalen.

 De behandelaar

De behandelaar wordt een beetje weggezet als een lastpost met een overdreven hang naar professionele autonomie, die zich afsluit voor de zegeningen van e-mental health (te druk) en waarschijnlijk ook niet over de vaardigheden beschikt die een online hulpverlener moet hebben.

De tips zijn: inspireren, opleiden en dan de zweep erover (“De vrijblijvendheid voorbij …”). Hoe zou een behandelaar dat vinden?

 

De patiënt

Patiënten weten weinig van e-mental health en zijn er dus ook niet enthousiast voor. Dat verandert overigens als ze ermee gewerkt hebben. Bij Altrecht beveelt 80% van de patiënten die met e-mental health is behandeld, dit ook aan bij anderen.

Overigens vinden sommige patiënten de organisatie van de zorg tamelijk achterlijk: je krijgt brieven op de mat in plaats van mails , je kunt zelf niet online afspraken maken, je krijgt alleen met heel veel moeite inzage in je dossier, je zit teveel in wachtkamers en je hebt weinig te zeggen over de aanpak van je behandeling.

 

Techniek

De hardware van instellingen is verouderd. Filmpjes aanbieden lukt bijvoorbeeld vaak niet. Kun je er dan niet beter gewoon mee ophouden, met die e-mental health?

Over de gegevensuitwisseling heb ik het al gehad. Als je ontwikkelaars van apps en e-mental health-software de gordijnen in wil krijgen, moet je ze vragen om koppelingen tussen apps, EPDs en andere software te maken voor gegevensuitwisseling. Geen eer aan te behalen.

En nu?

Als ik lees wat er nog allemaal moet gebeuren om e-mental health van de grond te krijgen, blijft het nog jaren tobben.

Tegelijkertijd spreek ik mensen die er wild enthousiast over zijn. Bijvoorbeeld een behandelaar die een praktijk voor Nederlandse expats runt vanuit Parijs en zijn patiënten een enorme korting geeft als ze bij de behandeling met zijn e-mental health platform willen werken in plaats van alleen maar te skypen. (Zijn behandelingen worden overigens niet vergoed, dus hij heeft niks met zorgverzekeraars te maken en hij is eigen baas.)

Misschien ontwikkelt e-mental health zich sneller en beter buiten de gevestigde partijen om en als patiënten er lucht van krijgen dat het interessant voor ze kan zijn.