Wie wil er een leider?

Vanochtend stond er een bericht in de krant over een demonstratie in Keulen van Turkse Duitsers, die wilden laten zien dat ze achter Erdogan staan. Er werd iemand aangehaald die zei dat ze klaar stond als Erdogan haar nodig had en daar desnoods het leven bij wilde laten. Kennelijk slecht heeft opgelet bij Geschiedenis. Het loopt de laatste honderd jaar slecht af met autoritaire regimes en hun onderdanen worden er ook niet gelukkig van.

Het verbaast me sowieso dat er mensen zijn die een leider willen. Niet alleen Turkse Duitsers met weinig benul van hoe een rechtsstaat werkt, ook organisaties lijken om leiderschap te schreeuwen. Dat laatste kan ook een misverstand zijn. Het kan ook zijn dat alleen leidinggevenden leiderschap belangrijk vinden, omdat zichzelf nog eens in het zonnetje te zetten. Daar is een hele cultus omheen ontstaan, zie bijvoorbeeld de TED Talk van Simon Sinek. En lees daarna even  Leadership BS van Jeffrey Pfeffer, die er gehakt van maakt.

Ik ben dus niet zo van het leiderschap. Ik weet dat er mensen zijn die gezag uitstralen en charisma hebben, maar ik weet ook vrij zeker dat ze daarmee nog geen betere ondernemers of bestuurders zijn. Zo'n John F. Kennedy heeft Amerika bijvoorbeeld de Vietnamoorlog ingerommeld en die afgang in de Varkensbaai had hij ook kunnen voorkomen. Dat was vast niet gebeurd als hij wat beter had geluisterd.


En wat zegt het eigenlijk over jou, dat je naar leiderschap verlangt? Vertrouw je niet op je eigen verstand en je eigen oordeel? Op zich is het heel volwassen om dat in te zien, maar ik vind het weer vrij kinderachtig om dan blind achter iemand anders aan te gaan lopen. Stel dat je op een gegeven moment toch wijzer wordt, hoe krijg je de touwtjes dan weer terug in handen? Leiders hebben namelijk de neiging van zichzelf overtuigd te raken, wat ook niet zo gek is als mensen je op handen dragen, en dan kom je er niet meer zo makkelijk van af.

Rocking out met de Nieuwe Philharmonie

Ik probeer sinds mijn veertiende - toen ik een krakende elpee met de 5e symphonie van Sjostakovitsj kocht (Largo!) - klassieke muziek leuk te vinden, eigenlijk met verrekte weinig resultaat. Misschien hadden mijn ouders me al in de wieg moet laten wennen aan Bach en zijn collega's, maar die waren daar niet zo in thuis. Mijn vader is ooit eens naar de V&D geweest om een plaat van een zanger te kopen en kwam thuis met een plaats van Herb Alpert. Dat is een trompettist, alleen stond hij zonder trompet op de hoes.

Ik kom nu eigenlijk alleen bij concerten als gezelschapsheer van mijn liefje. Van de week zijn we naar de Nieuwe Philharmonie geweest (als je iets nieuws opricht, waarom kies je dan zo'n ouderwetse naam als Philharmonie en spel je hem zo reactionair?) in de Nicolaïkerk. Mijn favoriete kerk, mooi Romaans en zo. Lekker strak.

Ik let altijd op de gemiddelde leeftijd van het publiek en die van het orkest en ik vermoed dat de verhouding nu 3:1 was. Dat komt vooral omdat het orkest zo jong was. Even later begreep ik ook waarom: dirigent Leertouwer vertelde dat ze dit jaar een monsteromzet van 4 ton gingen halen. Met 30 mensen. 13K de man. Dat is denk ik het minimumjeugdloon voor een 21 jarige. Oudere muzikanten kan de Nieuwe Philharmonie niet betalen. Maar laat die kinderen zich alsjeblieft snel omscholen tot game designer - daar heb je ook muziek bij nodig en het is ook heel creatief - want over 10 jaar is het betalende publiek zo goed als uitgestorven.

Goed, toen we gingen zitten zat er schuin voor ons een nogal dikke man, die achter zich een camera had opgezet, een behoorlijke professionele met een externe microfoon, die wel weer 10 meter van het podium stond. Terwijl hij bezig was, drentelde er een jongetje van een jaar of twaalf, veertien om hem heen. Dat bleek later de hoofdsolist te zijn, Aidan Mikdad. Hij speelde trouwens mooi, een pianoconcert van Mendelsohn. Vraag me niet welk, dan moet ik ze allemaal afluisteren op Spotify.

Of de kleine Aidan een toptalent is, kan ik niet beoordelen. Hij speelde in ieder geval wel lekker snel. Waar mijn verstand dan weer bij stilstaat, is dat ze dan geen microfoon boven die vleugel hangen (die op de juiste wijze verbonden is met een versterker, zeg ik er voor de zekerheid maar even bij). Zo'n kerk galmt namelijk nogal en als de pianist 16e of 32e of 64e noten speelt, wordt het één brij van geluid. Beetje jammer. De hele klassieke muziekwereld lijkt zich nogal fel te verzetten tegen een fatsoenlijke versterking en mixage van live-geluid (in de studio mag het wel), waardoor de gemiddelde Matthäus - in een kerk dus - niet aan te horen is, tenzij je vlak voor of misschien wel op het podium zit. Ik denk dat alleen de dirigent het hoort zoals het bedoeld is. En die hoeft er niet eens een kaartje voor te kopen.

Het lijkt me een misplaatste poging authentiek over te komen. Ga dan ook improviseren en laat het publiek lekker door de muziek heen kletsen. Ook authentiek. Om nog even lekker door te trappen: ik las laatst ergens dat klassieke stemmen klinken zoals ze klinken (bezopen, geaffecteerd en tegennatuurlijk), omdat ze dan beter te verstaan zijn achter in een zaal als er geen microfoons staan (van deze mensen kan ik het trouwens wel hebben). Leuk, maar we hebben nu microfoons, dus ze kunnen weer gewoon gaan zingen . Misschien dat ik het dan ook leuker ga vinden. Maar ja, het is natuurlijk niet authentiek.

De toegift van het concert was trouwens een zangnummer van het hele orkest, met wat spaarzame strijkers eronder als begeleiding, met normale stemmen, het klonk geweldig. Hoogtepunt van de avond. Het andere hoogtepunt was trouwens de vader (die dikke man met die camera) van Aidan Mikdad. Wat zat die man te stralen, de hele kerk lichtte ervan op. Geweldig.

Wat me ineens te binnen schiet - er was ook een mevrouw de een solo kwam doen op de viool - laten we haar naam hier niet noemen - dat dat vibrato op zo'n viool misschien ook wel een techniek is om dat instrument harder te laten klinken. Ik vind het in ieder geval zwaar overdreven. Ik moet ervan aan André Hazes denken. Dan is muziek niet meer leuk.

Eigenlijk is dat het beeld dat ik heb van klassieke muziek: vastgelopen in allerlei maniertjes die eigenlijk niet meer nodig zijn en daardoor ontoegankelijk. Terwijl er best leuke deuntjes bijzitten. Luister maar eens naar deze glamourboy.

Zo blij dat ik 130 rij

In 2012 wilden de VVDers die toen in de regering zaten enorm graag met hun kop in de krant - en van de Volkskrant mochten ze op de voorpagina -, omdat ze de maximumsnelheid op de snelweg omhoog hadden weten te krijgen van 120 naar 130! Knap gedaan, hoor.

Maar sommige mensen schamen zich nergens voor en doen graag iets voor mensen die vinden dat ze er recht op hebben om met hun auto anderen uit hun slaap te houden, files te veroorzaken (snelheidsverschillen veroorzaken files. Dacht ik tenminste) en wat extra vuiligheid in de atmosfeer te blazen.

Tijdwinst levert het niet op, maar zelfbeheersing (met name van de rechtervoet) is lastig, dus daar wil je als VVD-er mensen in tegemoet komen (zodat je hun stemmen kunt gebruiken om iets meer te doen aan ongelijkheid of zo). We hebben het over "ik bepaal zelf wel hoe hard ik rij"-types. Waar zitten die eigenlijk op het spectrum van aso tot mondige burger?

Mijn Prius is deze maand tien geworden (ik heb hem liefdevol geadopteerd toen hij zes was) en wij rijden samen graag honderd, deels uit minachting voor de hierboven genoemde politici, deels om dat we het fijn vinden om 1 op 20 te rijden. (Of zegt iedereen nu 5 op 100? Ik voel me ineens iemand die euro's stiekem nog omrekent in guldens). Bovendien wil ik geen boetes, want die zijn duur.

Maar ja, vorige week zaterdag zat ik in de auto met iemand die van opschieten houdt en we moesten een vliegtuig halen (niet dat we te laat waren, maar je weet maar nooit), dus ik dacht, 's ochtends om 5 uur op de A2, laat ik het gas ook eens intrappen.

Nou, heel leuk. Totdat ik zo'n envelop kreeg met een auberginekleurig randje. Je mag tegenwoordig dan wel 130 op de A2 (vóór zes uur 's ochtends en dat was de enige keer deze eeuw dat ik voor zes uur 's ochtends in de auto zat!), maar kennelijk staat er bij Baambrugge ergens een bordje achter de vangrail dat de pret daar alweer over is. 218 euro.

Ik vind het nogal een hoop geld voor een vergissing. Als je iemand een kopstoot geeft, kom je met minder weg en dat zou ik voor dat geld dan geloof ik liever doen. Ik rijd namelijk alleen te hard als ik een snelheidsbord mis. Alleen interesseert justitie dat niks. De snelheidsregels worden automatisch gehandhaafd.

Vrouwe Justitia was vroeger blind, omdat ze geen onderscheid wilde maken tussen verdachten. Vanwege klassejustitie en zo. Nu is ze blind omdat het haar niet kan bommen of iemand met opzet of per ongeluk te hard rijdt. Misschien kunnen die types van de VVD daar eens naar kijken.

Nooit meer V&D

Om te beginnen: I couldn't care less. Ik kan me niet herinneren wanneer ik daar voor het laatst iets gekocht hebt, zeker geen kleding. Bij LaPlace ben ik in 2013 voor het laatst geweest, oh nee, vorig jaar nog, maar dat was in Groningen. Of was dat de HEMA?

Bij DWDD vertelde iemand van de parfumerie dat ze in de jaren zestig seksuele voorlichting van een pater hadden gehad (net zoiets als een schriftelijke cursus schieten. Klinkt dubbelzinnig. Paardrijden. Klinkt ook dubbelzinnig), omdat de afdelingschef vond dat de meisjes veel te snel zwanger werden en dan moest hij weer iemand anders aannemen en inwerken. Grappig verhaal, maar niet iets om te missen.

Het stond me bij dat het concern al 30 jaar geen winst heeft gemaakt, maar ik las ook ergens dat de families Vroom & Dreesmann de zaak in 1995, op zijn hoogtepunt, verkocht hebben. Achteraf goeie timing, maar waarschijnlijk eerder mazzel. De eerste webshop moest toen nog geopend worden.

Wat ik vandaag en gisteren in de krant las, was dat Kahn van Coolcat de enige partij was die geïnteresseerd was in het warenhuis. Kahn is een kledingverkoper en kennelijk draaide V&D daarop. Hudson Bay wilde alleen de winkels.

Ik las ook dat de ING hem niet genoeg wilde lenen. Kennelijk had Kahn geen zin of te weinig vertrouwen om er zijn eigen centen in te steken. Dat kan. Goed dat hij het niet heeft doorgezet.

Wat me verbaast, is dat Economische Zaken wel bereid was een garantie van 150 miljoen te geven. Er is een regeling, waarmee banken hun risico's kunnen afdekken (de staat betaalt de helft van het verlies) en dat leek Kamp wel wat. Leuk voorbeeld van staatssteun aan banken trouwens.

In de folder voor die regeling staat wel dat hij alleen bedoeld is voor bedrijven die "in de kern gezond" zijn. Dat kun je toch moeilijk zeggen van een failliet bedrijf, dus dat komt op mij over als blind gokken met publiek geld op een bedrijf dat het leuk doet in de media. Goed werk van Kamp en zijn mensen!

Maar goed, er is een bedrijf failliet en er staan 8.000 mensen op straat (zijn die mensen van Rituals en Dixons en andere shop in the shops daarin meegeteld?). Geen lifetime employment meer in de detailhandel.

Politici moeten niet zeuren over terrorisme

Ik ben per ongeluk toegetreden tot de elite die Foreign Policy leest, want via een link van Bruce Schneier zat ik ineens op de FP-site een artikel te lezen van Rosa Brooks, een juriste, die even de kachel aanmaakt met de aanpak van terrorisme.

Wat er bij een aanslag gebeurt is dat politici (en hun tekstschrijvers) zich uitsloven om forse bewoordingen te vinden voor hun woede en afkeuring. Daarna gaan ze bommen gooien op IS (of iets anders stoers doen). Dat heeft weinig effect en al helemaal weinig positief effect. IS bombarderen is misschien niet eens minder absurd dan bijvoorbeeld bommen gooien op Molenbeek of de banlieu rond Parijs: je raakt vooral de verkeerde mensen en je moet niet gek opkijken als een paar van de overlevenden zo verbitterd zijn dat ze alleen nog maar aanslagen terug willen plegen.

Zoek de blauwe streepjes

En dan is er ook nog iets zoals statistiek: het plaatje laat zien hoe veel doden er vallen door terrorisme (blauw) in vergelijking met vuurwapengeweld in de VS (rood). Sums it up. Je wordt eerder door de bliksem getroffen dan door een terrorist.

Ook wel boeiend is dat er geen serieus onderzoek gedaan wordt naar de effectiviteit van terrorismebestrijding. Er kan geen RCT-tje vanaf, van alle miljarden die tegen terrorisme worden uitgegeven. Hoe volkomen onprofessioneel. Er wordt gewoon blind met geld gegooid. En met bommen.

Massaal toezicht op zijn NSAs helpt ook al niks. Ja, achteraf, om de daders op te sporen, maar niet om aanslagen te voorkomen. Zoals Bruce Schneier zegt: "Big data is simply the wrong tool for the job." Hij kan het ook nog uitleggen: er zit veel te veel ruis in de gegevens die geheime diensten verzamelen. Als je die te streng analyseert krijg je te veel loos alarm en als je dat wilt voorkomen loop je weer het risico dat je serieuze aanwijzingen over het hoofd ziet. Dat krijg je als je naar een speld in een hooiberg zoekt. Merkwaardig genoeg proberen onze bestuurders het vinden van de speld makkelijker te maken door nog meer hooi op de berg te gooien.

Wat ook niet helpt is dat iedere aanslag uniek is (Peter de Kock denkt daar anders over, maar zijn systeem voorspelt niet) en omdat terroristen zich proberen te verstoppen. In tegenstelling tot bezoekers van websites, die je met big data heel goed kan classificeren.

Er zijn nauwelijks voorbeelden van aanslagen die voorkomen zijn door massaal gegevens te verzamelen en te analyseren. Ouderwets recherchewerk levert meer op. En je moet vooral niet geloven dat de instanties het voor zich houden als ze een aanslag hebben voorkomen. Als het wel een keer lukt, zijn ze vast zo apetrots dat ze hun mond niet kunnen houden. Zo voorkom je ook dat mensen gaan vragen wat al dat geld oplevert dat in al dat vergaren en analyseren van data wordt gestopt. Niet dat er veel politici zouden zijn die het lef hebben om die vraag te stellen.