Van mij mochtie onderhand wel dood

Bij wijze van spreken dan. Net zoals Joop van den Ende met die ene musical ons probeert wijs te maken dat we in de jaren zeventig allemaal gek van Abba waren, probeert de hele televisie me nu wijs te maken dat we in de jaren tachtig fan waren van Michael Jackson.

Ook onzin. Ik keek alleen maar naar Abba bij Toppop omdat het altijd op één stond en ik de hele show tegen beter weten uitzat in de hoop eindelijk eens een clipje van de Stones (It's only rock 'n roll), Bachman Turner Overdrive of Slade te zien. En dan niet alleen het geluid, terwijl het ballet van Penny de Jager door het beeld hopste.

In de jaren tachtig was het nog steeds niet veel bij Toppop. In 1982 stonden op één Drukwerk, nog steeds dat verrekte Abba, Tight Fit (The Lion Sleeps Tonight), Bucks Fizz, Orchestral Manoevers in the Dark, Nicole en Musical Youth. Dan kan Michael Jackson er nog wel mee door en dat verklaart misschien dat Thriller in mijn LP-verzameling voorkomt (waarschijnlijk cadeau gehad van verkeerde vrienden, of familie). Op Pinkpop had je Doe Maar, Kid Creole, Mink Deville en ZZ Top, naast wat definitief vergeten sterren. Ook niet veel bijzonders dus.

Eigenlijk is Thriller, op de gitaarsolo in Beat It (Eddy van Halen) en Human Nature ook waardeloos. En Jackson is ook niks voor ons soort mensen, hier op de VKBlog, met zijn piepstem ("Blame it on sunshine, blame it on the boogie") en zijn halve neus. Laat ze in Hilversum maar lullen. Niet sentimenteel doen over dit sneue type.

Zet "24 hour party people" anders even op (heb ik gisteren voor het eerst gezien). Dat weet je weer wat je mooi vond in 1982. Als je dat even vergeten was.

Schroefdop

Ik maak echt van alles mee. Van de week fietste ik door de grote stad A. langs een jonge vrouw, die dwars op de buddyseat van haar rode Vespa, die op de standaard stond, wild met twee armen zat te gebaren (gesticuleren, voor de lezer die niet terugdeinst voor een paar lettergrepen extra). Zomaar op de stoep, pal naast de weg. Ze had een ouwerwetse valhelm op en een opengeklapt mobieltje klemvast tussen helm en oor, zoat ze er handsfree in kon praten, wat ze ook vol overgave deed. Met op haar neus een overmaatse zonnebril, maar niet groot genoeg om het rode, betraande vel rond haar ogen te verbergen.

Ik vind dat we toch veel te danken hebben aan de mobiele telefonie. Maar klaag rustig verder.

Eigenlijk wilde ik vertellen dat ik vandaag een fles Prosecco met een schroefdop heb gekocht (ik zei al dat ik veel meemaak). Grensoverschrijdend. Ik moest denken aan de vele obers die ik aan mijn tafeltje heb zien zweten met kurken die niet wilden, al helemaal in Amerika (de Verenigde Staten daarvan), waar de ober moet bewijzen dat hij de kurketrekker niet stiekem door het uiteinde van de kruk heeft geboord, door het ding na het trekken in het uiteinde van de capsule - die dan niet van plestik mag zijn - te prutsen, die niet helemaal van de fles los mag, en ter inspectie aan de fles te laten bungelen. Maar goed, dat is dus zo langzamerhand geschiedenis. Net als dure flessen wijn, die nadat je jarenlang de verleiding van het voortijdig openen hebt weten te weerstaan en eindelijke een echt goeie gelegenheid voor consumptie hebt gevonden, naar de klote/vaantjes/ratsmodee blijken te zijn vanwege kurklek.

Mijn vader heeft zijn hele leven naar de ideale kurketrekker gezocht, er gaat geen Sinterklaars voorbij zonder dat ik een nog vernuftiger model krijg, maar dat is nu dus allemaal voorbij. Toen hij de perfecte grammafoon had gevonden, en gekocht, kwam ook een week later de CD op de markt. Maar goed dat hij nooit is gaan beleggen, want van toekomst voorspellen heeft hij duidelijk geen verstand.

Het is natuurlijk wel praktisch, het scheelt wijn door een zeefje gieten als je de kurk gemold hebt, en het is ook heel hygiënisch (slecht voor de antistoffen?), maar we zijn wel weer een ritueel kwijt in Nederland.

Maar gelukkig zorgt de mobiele telefoon weer voor nieuwe en zo is het leven toch rechtvaardig.

Life sucks, then you die

Ja lieve lezer, het is een levenshouding die mij wel aanspreekt. Het heeft wel iets slooms en machteloos: het leven doet maar wat met je en als beloning ga je de pijp uit, 4 miljard jaar in je graf liggen tot de zon ontploft of stopt met branden en daarna moet je maar weer zien wat er gebeurt. En in de hemel is geen bier, dus dat wordt lang wachten.

Toch weet iedereen dat mensen die niks willen gelukkiger zijn dan mensen die van alles willen. Dus ook mensen die het leven nemen zoals het suckt, nog afgezien van wat daarna komt.

Dit onderwerp kwam gisteren rond elf uur ter sprake toen mijn liefste liefje en ik uitkeken vanaf mijn terras over nachtelijk Utrecht en mijmerden. Wij zijn allebei in de veertig, ik al gevaarlijk dicht bij de vijftig, zij kan nog even mee, en dan ga je mijmeren: Wat hebben we ervan gemaakt en is dat alles? Voor bijsturen is het immers zo langzamerhand te laat.

De stelling van de avond was: talent, geluk en hard werken, dat is wel het minste dat je nodig hebt om het Nirwana van Uitgekomen Jongensdromen (m/v) te bereiken. Nou ben ik op het moment iets ICT-erigs en daar kon je niet van dromen in de jaren zestig, toen ik nog een jongen was, want dat bestond toen nog niet, dus alleen om die reden ga ik al niet in de prijzen vallen.

Daar komt bij dat ik niet zo van hard werken houd. Dat leidt maar af van allerlei prettige dingen en ik zou het vervelend vinden als dat echt nodig zou zijn om ergens de top van te bereiken. En ik wil er ook niet aan. Ik gooi Keith Richards altijd – ik heb het er namelijk nogal eens over met vrienden, vriendinnen en ook met betaalde therapeuten, die me allemaal graag de weg willen wijzen - in de strijd als argument dat een blije verslaafde met toevallig een absoluut gehoor het toch een end kan schoppen. En ik zie die man geen etudes spelen, laat staan de 20.000 uur volmaken die nodig zijn om een supertalent te worden. Terwijl het me ook niet iemand lijkt die tot zijn 67e moet doorwerken om nog een acceptabel pensioen binnen te harken.

Op de een of andere manier maakt mijn voorbeeld nooit indruk, terwijl ik zo ontzettend gelijk heb (Citaat van de dag: “Mensen vinden je al gauw eigenwijs, als je altijd gelijk hebt.”) Al dat gestreef leidt onvermijdelijk tot teleurstelling, want er zijn nogal wat kapers op de kust die ook Cruijff, Madonna, Obama of moeder Teresa willen worden, en als je vindt dat de wereld aan je voeten kan liggen als je maar hard genoeg je best doet en je eindigt toch in de ICT, dan heb je het ook nog zelf verkloot en kun je je ook nog eens schuldig gaan liggen voelen. Totdat de zon ontploft. Geef dan gewoon het leven de schuld, dat ligt een stuk lekkerder.

En nu?

Het is vijf voor tien en die rotkinderen liggen eindelijk in bed.

Ik kan nu:
- Krant lezen
- Tullevisie kijken
- Boek lezen
- New York Review lezen
- Gitaarsolo van You do something to me instuderen
- Akkoordjes van Het Dorp oefenen
- Was opvouwen
- That 70's Show kijken
- In bed gaan liggen
- Op de bank gaan hangen
- Iemand bellen
- Mail van mijn werk checken
- In de Wikipedia gaan neuzen
- De planten water geven
- Kijken wat de goeie hartslag is om te trainen op de fiets
- Geld uitlenen op Kiva.org
- Italiaans leren voor de vakantie
- Wii-Fitten

Allemaal leuke of nuttige dingen. De nuttige kunnen niet eeuwig wachten, van de leuke zijn er zoveel dat ik moet kiezen en dan zijn ze niet leuk meer.

Iemand medelijden?

Ik ga wel een blogje schrijven voor de Volkskrant, dan hoef ik er niet over na te denken.

Onze bevrijders

Ik zag deze foto en ik was nogal geroerd. Amerikaanse soldaat, vast opgegroeid op een boerderij ergens in Wisconsin of een andere uithoek, met honkbal en high school, nooit gehoord van Baudelaire, knoflook of de Tour, maar wel mooi aan het eind van zijn jeugd een geweer in zijn handen geduwd en de oceaan overgestuurd om op een Normandisch strand door een volslagen onbekende neergeknald te worden.

Die Fransman die dat briefje erop geprikt heeft, "Mort pour la France", in 1944, zag nog wel dat dat een groot offer was. Mijn krant opent 65 jaar na dato met Wilders, puf-les, IJsland en - dat komt nog een beetje in de buurt - Obama in Buchenwald. Anders niks.

Word ik te oud of zo? Of sentimenteel?

Moet je nou eens kijken!

Ik weet niet meer hoe ik er terecht ben gekomen, maar ik heb een fantastische presentatie (met Hongaarse ondertiteling) gezien van een Engelse creativiteitsprofessor (Ken Robinson) die fascinerende dingen roept over onderwijs en creativiteit met boeiende oneliners als:
- Het onderwijs is erop ingericht om hoogleraren wiskunde af te leveren.
- Professoren leven in hun hoofd, ze beschouwen hun lijf als een hulpmiddel om hun hoofd naar een vergadering te brengen. Kijk maar in de disco aan het eind van een meerdaags wetenschappelijk congres.
- Als er geen insecten meer zijn op de wereld is er over 50 jaar geen leven meer, als er geen mensen meer zijn op de wereld is het leven over 50 jaar weer helemaal terug.
Enzovoorts. En ook nog om te lachen. Het kost je twintig minuten.