Niks

Ik wil gewoon even wat tikken. Over de gevoelens die de klimaatverandering bij me oproept. Ik heb altijd een sterke drang gehad om alles vast te leggen, alles wat ik lees, al mijn herinneringen. Niet dat het huis uitpuilt, maar ik wil niks vergeten, dingen moeten voor eeuwig zijn. Het idee dat mijn leven ophoudt is al niet fijn, maar dat Amsterdam onder de zeebodem verdwijnt of Venetië, laat staan dat de wereld een grote woestijn wordt, waarin niets meer bestaat van al die gebouwen en landen waar ik aan gehecht ben, dat vind ik niet zo fijn.

En tegelijkertijd heeft het ook een bevrijdende werking. Vroeger noemde ik punk, de muziek, bevrijdend geweld. Dat was in de jaren zeventig een mantra van de bevrijdingsbewegingen: geweld is OK als het mensen bevrijdt van onderdrukking. Ik weet niet waar deze zijstap op slaat. Het lucht me op de een of andere manier ook wel op dat ik niet meer alles hoef te onthouden en vast te houden (wat ongeveer hetzelfde is), omdat het toch verdwijnt. Misschien ga ik wat vaker 2 minuten zitten niksen en de omgeving tot me door laten dringen, hoe het bloed in mijn aderen klopt.

Het lijkt het verhoogde bewustzijn wel van een terminale patiënt, die alles in zijn zintuigen probeert op te nemen nu het nog kan. De partner die hem overleeft zegt dan dat dat zo fijn was. De mening van de overledene is uiteraard niet te achterhalen, maar laten we aannemen dat die het ook fijn vond. Het scheelt ook dat ik niks hoef na te laten, want er is niemand om het aan na te laten. Niet dat de wereld binnenkort vergaat, maar het zou wel eens kunnen zijn dat mensen een stuk drukker zullen zijn met overleven dan met mijmeren over een groots verleden. Het is trouwens ook wel genoeg om af en toe een beeld te zijn dat even opduikt in de stream of consciousness van mijn kinderen. Ik denk dat ze dan even blij zijn.