Kunst of kitsch in het wijnrek

Zoals er mensen zijn die een Rembrandt verwachten te vinden op de dingesmarkt met Koninginnedag, zo zijn er ook mensen die voor een krats een topwijn verwachten te vinden bij de Albert Heijn, de Aldi of de Jumbo. In Nederland zijn er ook boekjes voor, zoals de Supermarktwijngids van Nicolaas Klei, een gesjeesde (?) economiestudent met clubvrienden die voor het AD schrijft. De arme man laat zich ieder jaar na de wijnoogst in alle supermarktmagazijnen opsluiten om het wijnassortiment door te nemen. Hij schrijft daar best geestig over. In een vorige aflevering was een van de kwaliteitspredikaten iets in de trant van: het was niet te drinken, maar in ieder geval loopt de gootsteen weer door. En zo had hij er nog 9 weten te bedenken. Inmiddels is hij teruggegaan naar een vijfpuntsschaal met nog een rubriek "dit moet de supermarkt zelf maar opdrinken". Ook een innovatie in de beoordeling (voor mij dan, want mijn vorige Supermarktwijngids is van 7 jaar geleden) is de Omfietswijn (vaut le detour, heet dat geloof ik in de Michelingids). Kan het Nederlandser? Met de fietstassen naar een vreemde supermarkt om wijn in te slaan die onder een net iets andere naam of van een akker een boerderij verder het vijfvoudige kost? En zo is het ook goed. Met mijn vorige gidsje heb ik een keer als een nerd in de Super de Boer om de hoek staan zoeken naar een Oostenrijkse prijswijn. Ik schaam me nergens voor, zeker niet als het geld uitspaart. Helaas stond de wijn er niet bij.

Ik ben, zo kom ik hier op, gisteren wezen shoppen en kwam bij de Hema een rek tegen waar alle Omfietswijnen stonden te pronken, met 15% korting, samen met de gids van Klei. Ik ben meteen los gegaan en heb er vier in mijn mandje gestopt. Vervolgens kwam ik bij de AH, die met een iets zuinigere 10% korting - de prijzenoorlog is duidelijk voorbij - over de brug kwam en hele dozen bekroonde wijn klaar had gezet. Een van de toppertjes was dan ook niet meer te vinden. Ik heb er daar drie meegenomen.

Voor de Sinterklaasviering, de goedheiligman was dit jaar erg vroeg bij ons, had ik van de week al twee wijntjes gekocht die me wat lekkerder leken. Normaal ga ik dan af op het etiket. Ik val voor imitatie-handgeschept crèmekleurig met letters met krullen of voor hele strakke ontwerpjes. En ik kijk dan nog even naar de herkomst. Bordeaux begin ik niet aan, Bourgogne of iets uit het zuiden van Frankrijk vind ik wel lekker. Rioja of Valdepenas (tempranillo-druifje) lust ik ook. Verder weet ik het niet zo goed. Als het van de Cabernet is vind ik het meestal wel OK. Of van de Montepulciano, want dat is behalve een prachtig Renaissancedorp in Umbrië ook een druif, weet ik nu van Nicolaas. Maar goed, een van die lekkere wijntjes waar ik 6 euro voor had neergelegd (het dubbele van mijn favoriet, Hardys Bin 343, die het met twee glaasjes moet doen, maar wel Omfietswijn is), vond ik eigenlijk maar slap en nikserig, maar van Nicolaas krijgt hij vier glaasjes. Op een schaal van vijf. En allemaal vriendelijke woordjes. De Chardonnay die ik had ingeslagen kreeg er ook al vier. Kennelijk is het niet zo gek om wijn op de combinatie van herkomst en uitvoering van het etiket te selecteren, maar zelf vond ik de Chardonnay slap. Als ik erover nadenk is alle Chardonnay die ik de laatste tijd heb gebruikt slap, dus het hoort kennelijk zo, maar het is wel jammer van die twee flessen uit de ranglijsten die ik gisteren heb meegenomen.

Wat ik maar wil zeggen is dit: als Nicolaas het OK vindt, vind ik het nog niet automatisch OK. Da's misschien wel even Nederlands als Omfietswijn: als de wijnautoriteit iets anders zegt dan ik, dan heeft de autoriteit een probleem, niet ik. Of is dat gewoon eigenwijsheid?

In ieder geval heb ik gisteren weer geleerd dat wijnhandel serieuze handel is en de handel in wijngidsen al helemaal, zo vlak voor Klaas en Kerst. En ik heb heerlijk voor 35 euro impulsaankopen gedaan, geholpen door de gids van meneer Klei. Hij schrijft zo leuk dat het boek ook zonder de wijn te proeven zeer onderhoudend is, hoewel daarmee niet gezegd is dat ik alle 816 pagina's ga doornemen. Het boek gaat wel mee naar de Albert Heijn volgende keer dat er wijn gekocht moet worden, dik of niet, ik ben toch een snob.

Is Focus goed?

Focus is zo'n beetje de enige Nederlandse supergroep, in de zin van een groep die ze over de grens ook kennen. Dat was in de eerste helft van de jaren zeventig, toen Jan Akkerman in London woonde en zich in een Rolls Royce liet rondrijden. Ik weet nooit wat ik ervan moet vinden. Die klassieke invloed vind ik maar kitsch en het gejodel van Thijs van Leer is echt over the top. (Wel knap, die keiharde falset). Maar ja, die gitaarstukjes in Focus III, vooral het priegelwerk, telkens vóór die lange halen met aanzwellend volume, die zijn onweerstaanbaar.

Dat er gewoon nog naar Focus wordt geluisterd zie je op YouTube. Staat vol met clipjes van Focus die door Amerikaanse pubers (?) zijn neergezet en verwelkomd door ouwe ballen die aan vroeger moeten denken (zie de comments). Ik werd geraakt (bam!) door een clipje van Focus II (handig die volgnummers), opgenomen in kasteel Groeneveld bij Baarn, waar dat hele Moving Waves is opgenomen. Ik ken het alleen van de Kikker-tentoonstelling op zolder, maar in die tijd was het kennelijk een soort artiestenkolonie. De site van kasteel Groeneveld zwijgt er wijselijk over. Je ziet op het clipje een Thijs van Leer met hoofdhaar en zonder die achterlijke compensatiebakkebaarden, in een kek afghaans jasje en de rest van het stel. Jan Akkerman staat voor een buitenmodel gitaarversterker waarvoor ik het plafond thuis zou moeten wegbreken. Omdattie live is, is deze opname veel minder gladjes en gedateerd dan de studio-opname. Het is leuk om Akkerman bezig te zijn en fouten te horen maken en vooral om Pierre van der Linden tekeer te horen gaan.

Nu we toch aan het aftellen zijn, Focus I staat ook op YouTube. Luister naar de solostukjes van Akkerman, dat is ineens weer jazz.

Een Singer naaimasjien!

Altijd gedacht dat het Singer-museum in Laren van de erfgenamen van het naaimachine-imperium (http://www.singerco.com/company/history.html) was.

Nee dus. Vandaag naar Loving Art, De William en Anna Singer-collectie geweest. William Singer sr. was een staalmagnaat uit Pittsburgh, die zo slim was geweest om zijn fabriek aan Carnegie over te doen in ruil voor aandelen-Carnegie in plaats van contante dollars, zo zijn vermogen aardig zag groeien en ook meehielp als directeur van de nieuwe onderneming. Hij zag er geen been in loonsverlagingen in te voeren en stakingen te breken, begreep ik uit de catalogus.

Zoonlief had daar allemaal niet zo'n zin en werd schilder. Hij ging met zijn vrouw Anna naar Europa en vestigde zich onder andere in Laren, toen nog een boerendorp, waar de treinverbinding met Amsterdam overigens langzaam een einde aan maakte, en een kunstenaarskolonie. Heb je die tegenwoordig nog?

Daar hield Singer zich bezig met schilderen, in de stijl van de impressionisten, en, samen met zijn vrouw, kunst verzamelen, spulletjes kopen voor in huis en een uitgebreide vriendenkring onderhouden. Als je de tentoonstelling gelooft kenden ze iedere impressionist die wat voorstelde in die tijd persoonlijk. En dat is ook niet zo gek. Als ik impressionist was zou ik ook best vrienden willen zijn met een Amerikaan die mijn doekjes kocht en me mee uit eten nam.

Op de tentoonstelling kun je zien wat ze allemaal zo´n beetje bij elkaar gekocht hebben. En passant word je natuurlijk uitgelegd dat Anna en William heel bijzondere mensen waren (je kunt moeilijk anders verwachten in het gelijknamige museum) en er lopen twee acteurs verkleed als William en Anna rond, maar die hebben we gelukkig weten te vermijden. Altijd al een bloedhekel gehad aan publieksparticipatie, ik zit nooit rustig bij een voorstelling op de eerste rij.

Bij elk schilderij staat als het even kan waar het gekocht is en wat het gekost heeft. Je kunt daaruit afleiden dat de erfenis van William sr., die in zijn vrije tijd ook graag wat penseelde, niet gering was. Wat een mazzelaar, die William jr, een fortuin erven dat verdiend is met staalarbeiders uitbuiten en woekerwinsten (ze konden goed kanonnen maken in Pittsburgh) en vervolgens doen of je van niks weet en mooie doekjes gaan schilderen, verzamelen en lekker uit eten met andere schilderaars.

Het jammere is eigenlijk dat Singer niet zo'n vooruitstrevende smaak had. Hij deed gewoon lekker mee met de impressionisten en dat was ook wat hij verzamelde. Er hangt één doekje van Van Dongen (volgens het bijschrift waarschijnlijk een vergissing) en eentje van Sluijters, maar dat hoort geloof ik al niet meer bij de collectie van de Singertjes. Die hielden erg van Nederlandse taferelen. Ik kreeg de indruk dat Nederlandse schilderkunst rond de eeuwwisseling niet aan te slepen was naar de rijkgeworden staalmagnaten.

De schilderende burgerij en haute-bourgeoisie in de kunstenaarskolonies raakte langzamerhand ook geïnteresseerd in de gewone man en zijn sores. Met name dan van de landman. Die konden ze moeilijk negeren daar in Laren. Er hingen aardig wat schilderijen met als thema moederliefde en kindervreugd en dan bij het gewone (landbouwende) volk. Ik vond het een beetje sentimenteel af en toe.

Gelukkig ben ik een jaar of zes geleden in hetzelfde museum naar de Sluijters-tentoonstelling geweest. Ik heb de catalogus nog even doorgebladerd en als ik niet zo gierig was had ik hem gekocht. Wat Sluijters maakt is alleen al door het kleurgebruik stukken levendiger (een enkel pointillistisch doekje van Singer en zijn vrienden daargelaten) en Sluijters is ook niet bepaald preuts. Leuk om dat weer even te zien.

Het huis dat de Singertjes lieten bouwen is nu het schaftlokaal bij het museum. Als je daar wat bestelt krijg je een traytje met daarop een placemat met foto's van hoe de woonkamer van de Singertjes er vroeger uit zag. Dat is leuk om te zien. William had een zijkamer laten maken met een biljart. Dat lijkt me ook leuk, maar dan met een pooltafel. Ik kan geen caramboles maken.

Al met al een even beschaafd als aangenaam doorgebrachte zondagmiddag.

My name Borat

Waarbij de “e” in “name” ook wordt uitgesproken. Gisterenavond fijn naar deze film geweest met Journalistiek Begaafde Vriend D. Een jaar of drie geleden waren we al samen naar Jackass The Movie geweest – Johnny Knoxville was daarna korte tijd mijn favoriete acteur – en we wilden nog wel een keer zo lachen. We hebben toen namelijk anderhalf uur achter elkaar buikpijn gehad van het lachen. Dat soort dingen vinden we namelijk leuk. Leuker dan Nederlands cabaret, om maar eens iets te noemen. Het viel me wel op dat we de oudsten waren in de zaal en dat ik de enige was met een bril.

Nou, Borat is wel stukken minder geestig. Maar het is onthutsend wat je mensen allemaal kunt laten zeggen als je een camera op hun kop richt. Dat je met een Hummer ongeveer 55 km per uur moet rijden als je een groep zigeuners dood wil rijden, dat soort dingen. Of je kunt een groepje keurige mensen aan tafel krijgen voor een dinner party, met de dominee erbij, dat je dan minzaam de Westerse manieren blijft uitleggen, zelfs als je na toiletinstructie met je drol in een plastic zakje terugkeert aan de dis. En niemand die er intrapt. Niet in de film, althans. Ik vroeg me voortdurend af: “is dit echt?” en “hoe lang heeftie moeten zoeken tot hij iemand vond die zo gek was om dit te zeggen voor de camera?”.

Al met al eerder melig dan lachwekkend. Ik moest wel onweerstaanbaar lachen toen ik Borat en Azamat samen op de rug gefilmd aan de rivier zag, Azamat voorovergebogen, hij was zich aan het wassen, en Borat staand en plassend. Ik heb niet gekeken welke kant het water op stroomde.

Waar moet ik nou toch op stemmen?

Heb altijd, behalve de eerste keer (D'66), op de PvdA gestemd. De laatste Stemwijzer vond dat ik bij D'66 hoor en hoewel dat een schok was, voel ik er ook wel voor om niet op de PvdA te stemmen. Die partij laat te weinig van zichzelf zien en is er meer op uit in de regering te komen dan iets goeds te doen. Bovendien wil ik niet dat er een coalitie komt van PvdA en CDA. Balkenende moet weg en rooms-rode samenwerking lijkt me tot verstarring te leiden. Die gaan alleen maar ruzie maken.

Ik heb het dus aan mijn Begaafde Zoon van 10 gevraagd. Die zou Marijnissen stemmen, want de SP is voor meer verzorgingshuizen. Mijn mond viel open toen ik het hem hoorde zeggen. Was dit een uitspraak uit de categorie "Ik ben heel tevreden met mijn figuur" of zat er meer achter? Daar kom je dan weer niet zo gemakkelijk achter met een 10-jarige.

Wat me in ieder geval aanspreekt in de SP is het activisme en het opkomen voor mensen die niks te makken hebben. Tegelijkertijd vind ik het een beetje een populistische club, onder de absolute leiding van Jan. Hoe gaat die ervoor zorgen dat we overeind blijven tegenover de boze buitenwereld? Da's natuurlijk altijd het dilemma: hoe zorg je dat er eerlijk gedeeld wordt en tegelijkertijd ook nog wat ondernomen?

In de krant van gisteren stond een pleidooi van Frank Kalshoven voor een Groen Links-PvdA-VVD-coalitie. De combinatie linlks-liberaal lijkt me ook wel wat. Maar op welke partij moet je dan stemmen? Als ik Groen Links ga stemmen kan er ook zo weinig van de PvdA overblijven dat VVD en CDA weer samen gaan, misschien wel met de ChristenUnie erbij. De conservatieven in CDA en VVD krijgen het dan voor het zeggen. Jakkes.

Als ik er uit ben vertel ik het wel.

De Stemwijzer nog maar eens een paar keer geprobeerd. Van dat KiesKompas begrijp ik niet zo veel. Wat ik ook doe (gewicht van vragen verschuiven, de vragenlijst nog eens opnieuw invullen), D'66 staat altijd bovenaan, de partij van Lousewies en Alexander, en de Borissen, niet te vergeten. Maar ja, ik vind grondrechten (niet zo panisch doen over terrorisme, autorijden is gevaarlijker) belangrijker dan nivellering en de ontslagbeperking mag ook wel wat minder. Daarin vind ik Groen Links (of GroenLinks?) dan weer op mijn weg.

Het gaat dus tussen GroenLinks en D'66. Een.NL en de nabestaanden van Fortuyn blijken me ook na aan het hart te liggen, maar dat wil ik niet weten.

Gelukkig heeft een munt ook twee kanten, dus daar moet ik wel uitkomen straks in het stemhokje.

Een wonder!

Vandaag is Alexander Pechtold voor de tweede keer in één week aan mijn verschenen! Vorige week op een receptie, vandaag kwam hij voorbij gestieffeld in het gebouw van de Tweede Kamer, waar ik zat te antichambreren. Dit kan toch geen toeval zijn? Iets (de oppergod van het ietsisme) wil dat ik op D'66 stem, het kan niet anders.

Nou heb ik een half jaar geleden een keer op een terras naast Rita (zou ik Rita mogen zeggen, hier in het openbaar, op het Internet?) Verdonk gezeten (wel aan een ander tafeltje), wat me pas opviel toen ik me afvroeg waarom de vrouw naast me naar me keek van Wat kom jij hier doen? en er drie Sterke Mannen met oortelefoontjes en glazen water voor zich aan het naburige tafeltje zaten en eens om me heen keek. Misschien was dat ook wel een teken. Maar toen waren er geen verkiezingen. Blij toe.

Pechtold had trouwens ook geen Sterke Mannen om zich heen, wel een Potige Blonde Dame.

Casus

Ik heb me er nooit toe kunnen zetten iets over opvoeding te lezen. Zelfs tijdens de zwangerschappen heb ik Penelope Leach niet ingekeken. Nu probeer ik het nog een keer met De Kleine Ontwikkelingspsychologie deel 2 (mijn kinderen zijn de leeftijd van deel 1 al ruim gepasseerd) van Rita Kohnstam. En het lukt weer niet, zodat ik me oud-Hollands schuldig en bezwaard kan voelen, ook wel weer een vertrouwd gevoel is.

Wat me wel lukt en waar ik ongelofelijk veel plezier in heb is elke week Nieuws Uit de Natuur van School TV opnemen op een DVDtje, zodat de kindertjes dat in het bijgebouw van de school waar geen kabel is kunnen bekijken. Ik vind het helemaal fijn om me voor te stellen hoe mijn Briljante Dochter (die in Groep 4 zit, maar dat voor ouden van dagen altijd ongevraagd minzaam converteert naar Klas 2) en haar klas op woensdagochtend voor de buis zit en ik weet dat mijn dochter apetrots is dat papa ook wat bijdraagt aan het klasseleven. Ze is nu zelf natuurlijk ook belangrijk, want zij brengt elke woensdag de DVD mee.

En nu vraag ik me dus af, wat draagt nou meer bij aan het geluk van Mijn Jongste? Dat ik me door dat boek heen worstel of dat ik dat DVDtje maak?

Midas en sport

Ik kijk nooit zoveel teevee, dus ik wist niet precies wie Midas Dekkers was (aangenomen dat je daar via de teevee achter kunt komen), maar het leek me een zuur mannetje dat niet te beroerd is om dwars tegen de gangbare mening in te gaan. Toen ik in de boekhandel een heel boek van hem tegenkwam dat Lichamelijke Oefening heette, leek me dat een goeie aanschaf.En dat had ik helemaal goed gezien.

Sport is nergens goed voor, althans niet voor je gezondheid. Los van het feit dat de roots liggen in militarisme (de Engelse tak) en racistisch nationalisme (de Duitse tak) - niet echt een stamboom om trots op te zijn - werkt het dus ook niet.

Een beetje bewegen - de auteur adviseert om de boodschappen voortaan te voet te doen, 10 kilometer hardlopen kost ook niet meer energie dan 10 kiliometer wandelen - is meer dan genoeg. Je knieën en pezen uitwonen in een marathon is alleen maar stom. Gelukkig was ik nog niet begonnen met trainen.

Ik heb het altijd al gek gevonden dat sommigen mensen hun adolescentenbestaan slijten met 6 uur in een zwembad liggen om dan in een wedstrijd van een paar minuten geen medaille te winnen. Het is wel ijverig, maar als investering lijkt het me toch tamelijk onverantwoord.

En nu vind ik eindelijk Midas aan mijn zijde. Is het niet heerlijk?

Lekker wijntje

Een maand geleden te gast geweest in het verre Slovenië. Best wel een beschaafd land trouwens. Aldaar drie dagen lang gefêteerd door de uitgeverij van het Sloveense staatsblad, dus drie dagen lang per bus langs eetgelegenheden gesleept en zwaar getafeld, en ook nog Lippizanerpaarden gezien. Mijn Deense collega Seuren (zo heet daar iedereen), die bij een eerder bezoek aan Luxemburg het handvat van zijn hutkoffer (handbagage) had zien losraken omdat het weigerde twaalf flessen wijn op te tillen, wilde dit probleem nu voorkomen en gaf mij op weg naar het vliegveld een fles wijn die echt niet meer meekon in zijn uitgewoonde koffer. Een Pivka uit 2004. Ik moet zeggen, het klonk vies, net als Pilav-ragout, dat kreeg je vroeger in vegetarische mensa's. Maar ik heb hem vandaag noodgedwongen (de Hardy's was op) ontkurkt en hij was gewoon hardstikke lekker! Gauw weer naar Slovenië. Het schijnt daar ook niet te regenen op vakantie, althans niet zoals in Drenthe in augustus.

Boodschap in een flesje

Was de Police nou goed? Stewart Copeland (geen familie van Aaron, denk ik) heeft een film gemaakt over zijn Police-tijd, las ik in de krant. Die vent heeft nog precies dezelfde kop als 30 jaar geleden, zag ik. Ik vroeg me af of ik de Police nou goed vond. Message in a Bottle wel. Zodra ik Stairway to Heaven echt ken ga ik het riffje van Message in a Bottle nog eens goed leren.

Ik heb in 1979 voor de open deur van de geluidswagen staan luisteren toen ze optraden in de Vliegermolen in Voorburg, een domme sporthal. Maar dus niet in de sporthal. Every breath you take is toch eigenlijk wel een slecht nummer, vooral het refreintje. Volgens mij was het net niet wat, die Police. Net als Sting in zijn eentje. Wel mooie dingen, maar te veel missers. Laatst How insensitive in zijn vertolking gedownload. Niet om aan te horen.