Er stond nog een koude Duvel in de koelkast, dus we gaan nog even schrijven. Ik had mijn vriendinnetje aan de lijn en vertelde dat ik gisterenavond terwijl ik door mijn iPodje naar mooie muziek lag te luisteren ineens werd bevangen door doodsangst en een schreeuw gaf, die ik halverwege terugtrok (zeg je dat zo?), omdat ik de kindertjes niet wakker wilde maken, omdat ik ze niet zou willen uitleggen waarom papa ineens brulde.
Ik heb dat al van kindsaf aan, dat af en toe de angst me om het hart slaat. Dat dood zijn duurt zó lang dat ik het niet kan bevatten. Ik had op mijn slaapkamer behang waar honderduizenden, miljoenen bobbeltjes op zaten en als ik daarover nadacht moest ik aan tijd en oneindigheid denken en dan raakt eik in paniek. Naar een sterrenhemel kijken is ook niet goed voor me, dan krijg ik ook dat soort gedachten.
Oneindigheid, daar heb ik het dus niet zo op. Omdat ik zelf niet zo lang mee ga en ik niet weet wat ik al die tijd daarna moet doen.
Met gedachten is het altijd wel weer onder controle te brengen. Voor mij geen pillen en zielkundigen. Die zitten trouwens met hetzelfde probleem.
Stel je bijvoorbeeld voor dat je eeuwig zou leven, dat zou ook niet echt een feest zijn. Ik ben nu 4 jaar ambtenaar en dat vind ik al zwaar. Een miljard is geen aantrekkelijke optie. Ook niet als ik af en toe wat anders zou kunnen doen, bij de Shell of zo.
Maar mijn vriendinnetje heeft daar helemaal geen last van. Zij voelt zich een deel van de natuur. De mens kan alles verpoeren en stuk maken, maar daarna komt de natuur weer terug en begint alles weer van voor af aan. De dinosaurus ook weer. De natuur gaat altijd door.
Een prettig vooruitzicht. Bij mij gaat gewoon het licht uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten