In mijn habitat zijn twee hakkenbars. In de een staat Martin Brozius klaar met een vale rode snor en een slap verhaal, in de andere staat Jef. Als hij zo heet. Jef heeft eigenlijk een hekel aan klanten. Als je binnenkomt krijg je nauwelijks een groet terug en het duurt heel lang voor hij zich van zijn leest of stikmachine losmaakt om je te woord te staan. Hij ziet er ook helemaal niet uit als een schoenlapper: zonnebanktint, lang zwart krullend haar met grijs erdoor, achterover gekamd en met een diadeem in bedwang gehouden, gifgroen t-shirt met een schreeuwtekst, boven zijn elleboog zo'n tattoo die rond zijn arm loopt, de enige soort die nog enigszins het aanzien waard is, en daaronder een biceps die tegen je zegt: eventuele conflicten mondeling oplossen en anders maar hopen dat je harder kunt rennen. Kortom, Jef hoort daar niet, maar hij staat daar toch, in die iets te grote zaak vol spullen - blikken verf, schoonmaakmiddelen - die hij zich door vertegenwoordigers heeft laten aansmeren, terwijl niemand op het idee komt die bij de hakkenbar te halen. Die kartonnen waar hij met balpen "70% korting" op heeft gekrast helpen ook niet.
Nou nog verzinnen hoe Jef daar terecht gekomen is. Een vrouw? Een erfenis? Liefde voor de leest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten