Hoewel je je als tweeënzestigjarige licht belachelijk maakt met lang blond haar, was ik toch onder de indruk van het betoog van Greenfield. Alleen al omdat ze met één bloknootvelletje aantekeningen en zonder PowerPoint een boeiend verhaal van drie kwartier houdt.
De strekking is vrij eenvoudig: je hebt feiten en je hebt betekenis. Facebook gaat over feiten, yuck or wow, het vermijden van persoonlijk contact (met feromonen, lichaamstaal en de rest) en het onvermogen empathie aan te leren. Uitkijken dus.
Turkle doet er nog een schepje bovenop: mensen willen wel gehoord worden en zijn bang voor eenzaamheid, maar ze zijn minstens net zo bang voor intimiteit. Intimiteit niet in de betekenis van wat je met vriendinnetje onder je dekbed doet, maar in de zin van je goeie kanten en je slechte kanten laten zien en een betekenisvolle (en dat is wat anders dan Facebook worthy) relatie aangaan. Ze heeft ook wat leuke voorbeelden van mensen die liever met elkaar mailen en pingen dan met elkaar praten. Niet omdat ze elkaar niet willen storen, maar omdat ze zelf niet gestoord willen worden. Ja, zo ver zijn we gekomen.
Was het niet zo dat Gen Y het raar vindt om mensen te bellen, omdat je ze daarmee misschien stoort? Wat zijn dat voor vrienden die vinden dat je ze stoort als je aan de telefoon hangt?
Food for thought, van die twee bijna-gepensioneerde academicae.
