Ik moest een nieuw horlogebandje, want het oude begon zwart uit te slaan. Ik draag naar kantoor het horloge dat mijn vader heeft gekregen toen hij 25 jaar bij de zaak was in 1978, een gouden gevalletje met inscriptie dat zichzelf opwindt als je je pols af en toe beweegt. En ik heb toen ik 40 werd mezelf een gadgethorloge van Nike gegeven (model Lance Armstrong) met twee tijden, een hoogtemeter, een compas, een barometer, een stopwatch en een geval waarmee je afdalingen op de ski kunt meten op de een of andere manier (combinatie van stopwatch en hoogtemeter: de stopwatch gaat vanzelf lopen als je een bepaalde hoogte hebt overschreden. In benedenwaartse richting welteverstaan, skiën gaat namelijk van boven naar beneden, maar dat weet binnenkort niemand meer als de global warming nog even doorsuddert). Het Lance Armstrong-horloge begon nog al sleets te worden op het bandje en het hield er laatst ook een keer mee op. Bovendien zag het er inmiddels te goedkoop uit om mensen te imponeren en daar is een horloge natuurlijk ook voor. De tijd kun je ook vinden op je mobiele telefoon.
De juwelier, ik mag wel zeggen: mijn juwelier, want ik kwam er al voor de derde keer een nieuw bandje halen en hij heeft ook een keer het glas gerepareerd en de wijzers teruggebogen toen het tijdens de pogo platgetrapt was, mijn juwelier dus, was aan het bellen. Het ging over een hoorspel dat hij in Montfoort had gemaakt en leek best boeiend, maar ik vond wel dat hij nogal lang bezig was in aanmerking genomen dat er een klant voor zijn neus stond.
Dus ging ik in arren moede maar horloges kijken, want ik voelde al enige maanden wat onrust over de teruggelopen status van mijn polssierraad. Toen zag ik een prachtige Citizen met een blauwe wijzerplaat met allerlei onbegrijpelijke tekens. Mijn eerste horloge had ook een blauwe wijzerplaat, tot het bij het hockeyen met een stick werd doorkliefd, dus de liefde ontluikte snel en krachtig en toen ik een nieuw bandje voor mijn oude horloge had uitgezocht vroeg ik of ik de Citizen even mocht zien. Dat mocht, want een goeie juwelier laat geen mogelijkheid om wat te verkopen voorbijgaan.
Het was heel mooi, duur en het kon bijna niks. Alleen datum en tijd aangeven en er zat een soort rekenlineaal op voor piloten. En je kon er 200 meter mee onder water. Ik vraag me overigens af wat een piloot daaraan heeft. Stel je voor dat EasyJet verkondigt dat alle piloten voorzien zien van een waterdicht horloge, dat zou toch geen reclame zijn.
Wat heel nuttig is aan mijn horloge is dat het altijd goed staat. Het luistert naar een zender in het bekende Mainflingen, die twee keer per dag het signaal van een atoomklok (god mag weten wat dat is) doorgeeft die maar één seconde per één miljoen jaar voor- of achterloopt. Ik hou erg van klokken die gelijk lopen, maar met deze afwijking kan ik wel leven. Het horloge van mijn vader loopt bijvoorbeeld een minuut per dag voor, dat is echt te veel. Overigens heeft mijn juwelier een wonderlijk apparaat dat die afwijking kan meten en ook nog een heel fijn dreveltje waarmee hij dan iets in het horloge kan verstellen, zodat het beter loopt, maar nog altijd niet zo goed als die atoomklok.
Helemaal mooi aan mijn horloge is dat het geen batterij nodig heeft. Het eet licht van de lamp of de zon en kan dat ook hamsteren. Als hij goed gegeten heeft kan er zelfs een winterslaap af van 2 jaar.
Ik heb nog even getreuzeld voor ik ja zei. Dat mocht ook al van de juwelier. Hij kon dan even een klant helpen die een batterijtje nodig had voor een horloge dat hij twee deuren verder had gekocht. Mijn juwelier biedt tenminste nog service. Hij heeft het bandje - de band, mag ik wel zeggen - ook heel geduldig zes keer bijgesteld. Schakeltje eruit, één tandje strakker, twee tandjes strakker, drie tandjes, nog een schakeltje eruit, toen weer een tandje losser, en nog een, en toen durfde ik het wel aan.
En toen heb ik betaald. Het instructieboekje was kwijt, maar dat stuurt mijn juwelier me nog na. Ik fietste tevreden naar huis, wel een beetje ongerust dat er spatjes op zouden komen. I. vond het lelijk, maar ik mocht wel af en toe voor haar kijken hoe laat het was. Bovendien was ze blij voor mij.
De grote stress kwam toen ik het op het Internet ging checken. Citizen USA kende mijn horloge helemaal niet, maar in de USA kunnen ze de atoomklok uit Mainflingen niet ontvangen, dus dat is eigenlijk niet zo raar. Citizen Europe had wel een beschrijving. Het viel wel even tegen dat de adviesprijs van mijn juwelier honderd euro hoger lag dan die van Citizen Europe, maar gelukkig had ik daar weer honderd euro korting op gekregen. En het bandje voor mijn vaders horloge was ook gratis. Ik verdring even dat het horloge op een enkele dubieuze site (waar ze het bandje natuurlijk niet voor je inkorten) 15% goedkoper is.
Het instructieboekje dat op de Europese site stond kwam weer helemaal niet in de buurt van mijn kloeke AW 2020-53L. Dat zat me weer dwars, tot ik op de Amerikaanse site een betere versie vond. Ik heb al snel besloten dat ik dat niet ga begrijpen. Met name de uitleg van de rekenlineaal gaat me boven mijn pet. Op de middelbare school begreep ik daar al geen zak van en ik hoef ook aan niemand voor te kunnen rekenen hoe snel mijn brandstoftank leeg is als ik 120 gallons kerosine per 5 minuten gebruik. Toch is het wel fascinerend, een wijzerplaat met aanduidingen van gallons, knots en lbs. Ik kan het allemaal nauwelijks lezen, maar dat versterkt de fascinatie alleen maar.
Kortom, een heerlijke impulsaankoop, ook nog na zes uur. Nu maar hopen dat het eerste krasje heel lang op zich laat wachten.
